Onze stek voor het podium. Stoelen kun je 's-nachts gewoon laten staan.
Hubert Sumlin aan de zuurstof
Michael Burks, het hoogtepunt van de dag
Michael Burks met zeer strakke rythm section.
Michael herkent Bert als hij spelend door het publiek loopt
 |
 Geert met zijn droomgitaar. Eindelijk een flying V |
 Ook Gerrit speelt zijn licks |
 No comment |
 All night long, met lady drummer Dixie op de 2nd stage.  |
 De ondeugende Dixie, red haired lady drummer. |
   |
 Te gekke saxefoniste van Delbert Mc Clinton |
Naar Clarksdale gereden. Het Riverside hotel opgezocht en big daddy zat voor de deur toen we aankwamen (net als in ons boekje) In eerste instantie mochten we niet binnenkijken omdat alles bezet was, maar na 5 dollar gingen alle kamers voor ons open. JFK jr. heeft er geslapen en Muddy Waters en Betty Smith. Van buiten was het een bouwval, maar binnen was het verrassend mooi en schoon. En de eigenaar zei dan ook: "never judge a book by it's cover". Naast het hotel waren appartementen te huur die er aan de buitenkant ook niet uitzagen, maar wie weet van binnen. Vervolgens naar de Bluestown Music Store ook in Clarksdale. Een echte candy store for guitar players (jamsessie Geert & Co op de Dobro). Het stond vol met alle soorten guitaren, die ook allemaal bespeeld mochten worden. (zie foto's en films). Peter van Kempen van TheJuke Joints kwam nog voorbijrijden in een Chevrolet Impala. Toen we bij onze Van terugkwamen bleek onze zijdeur nog open te staan. (hoezo gevaarlijk in de VS?). In Clarksdale is ook het vernieuwde Delta Bluesmuseum dat binnenkort nog verder uitgebreid wordt. We mochten er geen foto's maken (zie foto's). Verder in Clarksdale naar de Ground Zero bluesclub, een uit de kluiten gewassen juke joint. Uiterlijk van Ground Zero, binnen een sfeervolle bluesclub. Iedereen (vooral de dames) wilde ons fotograferen omdat men dacht dat we muzikanten waren met onnze T-shirts van Evening With The Blues. Bert hoeft maar 3 dollar af te rekenen voor 4 Coke. (ze kunnen nog steeds niet rekenen).
Terug naar het King Biscuit festival in Helena. Even eten bij de Mexicaan Polo Loco. Om 15.15 begon The Willie Smith band met een gastoptreden van Bob Margolin en van Hubert Sumlin, die vergezeld van zijn zuurstofapparaat het podium op kwam. Daarna kwam het hoogtepunt van de dag: Michael Burks, een geweldige gitarist en zanger. Hij liep spelend door het publiek en herkende Bert uit duizenden (waarschijnlijk aan zijn kapsel). De rest van het programma hebben we deels gevolgs (Paul Thorn). Door de hoofdstraat geflaneerd met veel eten (Corndog) en winkeltjes. (de Amerikanen eten de hele dag). Ook andere podia bezocht (zie foto's) o.a. Bobby Rush. Geert en ik waren nog getuige van een arrestatie op de Amerikaanse manier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten